Een periode van afronden én vooruitkijken
De afgelopen weken stonden voor mij in het teken van afronden en opnieuw beginnen. Afscheid nemen van mijn team en netwerkpartners, overdracht, warme berichten ontvangen van partners… én ondertussen vooruitkijken naar nieuwe opdrachten. Het kost energie en het geeft energie, vaak tegelijk.
De opmerking bleef hangen
Misschien was het juist die combinatie van loslaten en opstarten waardoor één opmerking tijdens de conferentie ‘een Kuip Vol Kansen’ van afgelopen maandag zo bleef hangen. De kinderombudsvrouw van Rotterdam zei bijna terloops:
“Veel formulieren zijn zó ingewikkeld geworden dat we nu medewerkers inzetten om te helpen bij het invullen. Maar waarom maken we het niet gewoon eenvoudiger?”
Ik moest glimlachen, maar voelde tegelijk ongemak. Want dit is de omgekeerde wereld en ik herken het maar al te goed.
Verlies van aandacht voor wat ertoe doet
Jarenlang heb ik gewerkt met een prachtig aanbod voor kinderen en gezinnen die net wat extra ondersteuning nodig hebben. Inhoudelijk stond het als een huis: helder, doordacht, praktisch uitvoerbaar. Het soort concept waarvan je denkt: dit werkt, hier doen we het voor.
Maar door de jaren heen zag ik hoe we er met elkaar steeds meer omheen bouwden:
- extra formats en rapportages
- aanvullende financiële controles
- nieuwe handtekeningenrondes
- extra inspectiekaders
- verschillende financieringsstromen, elk met een eigen taal
Allemaal vanuit begrijpelijke bedoelingen, zoals kwaliteit, verantwoording, uniformiteit. Maar laag op laag werd het systeem uiteindelijk zwaarder dan het werk zelf. Een soort waterhoofd rond iets dat juist licht en mensgericht bedoeld was.
En terwijl die extra stappen bedoeld zijn om grip te houden, schuift de aandacht ongemerkt weg van de essentie: het kind, het gezin, het contact met de professional. Precies waar het ooit om begon.
Een nieuwe fase, een nieuwe keuze
Misschien raakte die uitspraak in De Kuip me daarom zo. Ik bevind me zelf in een nieuwe fase, als zelfstandig ondernemer. En juist nu stel ik mezelf opnieuw de vraag: Waar wil ik mijn energie in steken? Welke bewegingen wil ik helpen versterken?
Langzaam wordt dat beeld helder.
Ik wil werken aan eenvoud.
Aan samenwerking die niet nóg een laag toevoegt, maar er één afhaalt.
Aan initiatieven waar vertrouwen het vertrekpunt is, niet controle.
Aan projecten waarin professionals ruimte krijgen om te doen waar ze goed in zijn, in plaats van te verdwalen in het systeem om hen heen.
Natuurlijk blijft zorgvuldigheid nodig. Maar we mogen ons vaker afvragen: draagt dit bij aan het werk, of maakt dit het werk vooral zwaarder? En moediger kiezen voor de eerste variant.
Misschien is dat wel de rode draad van mijn afgelopen maanden: loslaten wat ingewikkeld is geworden, ruimte maken voor wat eenvoudiger mag. Niet iemand toevoegen om de complexiteit uit te leggen — maar de complexiteit zelf verkleinen.
En ik merk dat die beweging me energie geeft.
Meer dan alle formulieren en controle lagen ooit hebben gedaan.
